Geert De Cubber (lector communicatie in alle afstudeerrichtingen van Bedrijfsmanagement) had begin deze week de link naar de blogpost over ondernemingszin bij studenten doorgestuurd naar Vlaams onderwijsminister Frank Vandenbroucke. Een paar minuten geleden viel het volgende antwoord in zijn elektronische brievenbus:
Geachte heer De Cubber,
Allereerst wil ik u danken dat u ons attent maakt op deze site. Er staan ook een aantal interessante reacties op.
Als ik toch een opmerking mag geven: in tegenstelling tot wat uw inleiding een beetje laat uitschijnen, vind ik het niet allemaal kommer en kwel op het vlak van ondernemerschap en (hoger) onderwijs. Meer nog: toen ik door de radio en een aantal kranten gevraagd werd naar een reactie op het onderzoek van de Vlerick School, heb ik verwezen naar een aantal bestaande initiatieven waaruit blijkt dat er wel degelijk gewerkt wordt rond ondernemerschap in het hoger onderwijs. Toeval of niet, maar ik heb daarbij ook de... Hogeschool West-Vlaanderen aangehaald.
Ik ben het trouwens ook niet altijd eens met de onderzoekers. Net als een paar studenten op het forum vraag ik me af of studenten per se al een bedrijf moeten opzetten tijdens hun studies. Studenten moeten zich in de eerste plaats op hun studies toeleggen. Ik zou het een fout signaal vinden mochten we het deeltijds studeren aanmoedigen opdat studenten tegelijk toch maar hun eigen zaak zouden kunnen opzetten. Ik zie het net als een voordeel dat onze studenten relatief snel afstuderen - zeker in vergelijking met andere landen in Europa - en zich desgewenst dus met enige voorsprong voltijds aan het ondernemerschap kunnen wijden.
Dat alles belet niet dat ondernemerschap en ondernemingszin in het onderwijs in vele gevallen best nog wat aangescherpt mogen worden.
Daarvoor hebben we in onze competentieagenda ook een Actieplan Ondernemend Onderwijs uitgewerkt. U vindt alle informatie daarover terug op mijn website: http://www.vandenbroucke.com/. Als u dat leest, zal u ook merken dat ik heel wat waardering heb voor een aantal bestaande initiatieven en de mensen die ze schragen. Houdt u zich op dat vlak vooral niet in, dus!
Met vriendelijke groeten,
Frank Vandenbroucke
donderdag 29 november 2007
woensdag 28 november 2007
Win-win
De meestgehoorde zin in onze intussen beruchte kleine rondvraag naar ondernemerszin bij studenten, is dat die studenten geen startkapitaal hebben. Vele starters proberen ma en/of pa te overtuigen om hun spaargeld te investeren in het gloednieuwe bedrijf van zoon of dochter. Deze jonge ondernemers hebben echter een extra argument om hun ouders, familieleden, vrienden of kennissen te overtuigen: wie aan startende ondernemers rechtstreeks geld leent, geniet van de Vlaamse overheid een fiscaal gunstregime.
Als ma en pa bereid zijn om een zogenaamde win-win-lening toe te staan aan hun kinderen bij het opstarten van een nieuwe zaak, dan krijgen zij van De Vlaamse overheid een belastingkorting van 2,5 % van het geleende bedrag (maximum 1.250,00 euro per jaar). Meer informatie vind je op de volgende website: http://www.winwinlening.be/
Als ma en pa bereid zijn om een zogenaamde win-win-lening toe te staan aan hun kinderen bij het opstarten van een nieuwe zaak, dan krijgen zij van De Vlaamse overheid een belastingkorting van 2,5 % van het geleende bedrag (maximum 1.250,00 euro per jaar). Meer informatie vind je op de volgende website: http://www.winwinlening.be/
maandag 26 november 2007
Bizidee
Wie - ondanks een tekort aan tijd en geld - als student toch ondernemend wil zijn tijdens zijn/haar studies zonder eigen bedrijf, biedt Bizidee misschien soelaas. Bizidee is een wedstrijd voor studenten met innovatieve ideeën en ondernemerszin. Een beetje zoals De Bedenkers, maar dan voor studenten.
Voor de eerste fase van Bizidee 2008 kunnen de studenten hun idee neerpennen en online indienen. Ze kunnen er ook de hoofdprijs van 1.000 euro winnen en de eerste stappen zetten op weg naar de 25.000 euro in de 3de fase van deze wedstrijd! Voor meer info kan je op de website terecht van Bizidee (klik hier).
Voor de eerste fase van Bizidee 2008 kunnen de studenten hun idee neerpennen en online indienen. Ze kunnen er ook de hoofdprijs van 1.000 euro winnen en de eerste stappen zetten op weg naar de 25.000 euro in de 3de fase van deze wedstrijd! Voor meer info kan je op de website terecht van Bizidee (klik hier).
vrijdag 23 november 2007
Studenten te weinig ondernemend? Een kleine rondvraag
Het stond op de voorpagina van de Standaard deze week en het was één van de hoofdpunten in het ochtendnieuws op de radio: slechts 1 op de 50 studenten begint tijdens zijn/haar studies een eigen bedrijfje. Ook Frank Vandenbroucke (de minister) vindt dat jongeren te weinig ondernemend zijn. We legden dit feit voor aan onze eigen studenten bedrijfsmanagement (Hogeschool West-Vlaanderen, departement Simon Stevin): waarom start je niet zelf met je eigen bedrijf terwijl je nog studeert?
“Mijnheer Vandebroucke mag dan wel vinden dat wij te weinig ondernemend zijn, het is zijn taak om dat te stimuleren in het onderwijs, en dat voelen wij nergens aan,” reageert studente Sarah Tas. “Hoewel de overheid vindt dat ze veel doet aan een algemene administratieve vereenvoudiging, vind ik toch dat er veel tijdrovende formaliteiten te vervullen zijn, en dat ligt niet altijd voor de hand.”
“Ik vind dat de grootste remfactor het risicogehalte is,” zegt David Bamelis, student financie- en verzekeringswezen. “Voeg daarbij nog eens dat studenten geen ervaring hebben én doorgaans geen tijd hebben om zo’n initiatieven te nemen.”
“Ik denk er wel aan, maar ik zie een aantal struikelblokken,” oppert Joeri Broos (Financie- en verzekeringswezen). “Je moet je sociale zekerheid betalen en als je te veel verdient, ben je niet meer ten laste van je ouders. Zo verliezen ze vroegtijdig het kindergeld.”
“De tijdsdruk tijdens de studies moet je toch echt niet onderschatten,” vervolgt Heike Vanderbeken, studente accountancy-fiscaliteit. “De week zit al behoorlijk vol met lessen en taken. De weinige vrije tijd die ik dan nog heb, breng ik liever door met mijn vriend. Bovendien: ik werk zelf al in het weekend. Misschien kan ik op termijn meer verdienen als ik mijn eigen bedrijfje opricht, maar ik neem nu liever het zekere voor het onzekere.”
Amaury de Séjournet (student marketing) treedt haar volmondig bij: “De meeste studenten doen een studentenjob en ontvangen er direct na de werkinspanning een vergoeding voor. Als men zelf een onderneming zou opstarten, dan kan het wel zijn dat er even mag worden gewacht voordat de investering rendeert. Persoonlijk zou ik wel een onderneming opstarten als ik de tijd had. Maar tijdens het jaar besteed ik al mijn tijd aan mijn studies, waardoor er voor ondernemen niet veel tijd overblijft.”
“Je kunt de ontspanningstijd misschien wel inkorten of opgeven,” voegt Andrew Hubert (student marketing) eraan toe. “Ikzelf speel voetbal en moet daarvoor trainen. Mocht ik mijn eigen bedrijfje beginnen, dan moet ik mijn sport opgeven. Maar of dat zo verstandig is voor de gezondheid?”
Dat de huidige, nieuwe, internetgeneratie geen tijd zou hebben, wordt dan weer weerlegd door Dries Devrome (student logistiek management): “Je moet het eigenlijk niet te ver zoeken: de know-how is er niet. Ik durf wedden dat veel studenten gewoon niet weten hoe ze een bedrijf moeten oprichten. Nochtans zijn er genoeg websites die je graag en goed verder helpen om aan alle administratieve plichtplegingen te voldoen. En wat dat “geen tijd” betreft: tijdens de examens zetten we ons sociaal leven toch ook op een lager pitje.” Horen we hier een overtuigde ondernemer-student? “Nog niet,” zegt Dries Devrome, “Mijn moeder heeft een paar jaar geleden een bedrijfje opgericht en als ik zie hoeveel kopzorgen en slapeloze nachten er sindsdien voorbij gegaan zijn, dan steek ik mijn eigen bedrijf(je) liever nog een paar jaar in de koelkast. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn en daarom wacht ik liever nog een paar jaar. Toch zal ik misschien moeten overwegen om de familietraditie voort te zetten. M'n overgrootvader en m'n grootouders zijn immers ook altijd zelfstandigen geweest.”
Een ander geluid horen we van een anonieme student accountancy-fiscaliteit: “Welke student gaat eens niet een computer repareren of een website maken voor iemand anders? Voor je het goed en wel beseft, heb je via mond-aan-mondreclame een klein imperium. Als je dan je handeltje wilt legaliseren, dan kan dat ervoor zorgen dat het je minder opbrengt.”
Uit de reacties blijkt dat naast tijdsgebrek ook het financiële plaatje de studenten tegenhoudt om een eigen bedrijf te starten tijdens hun studies: “Als ik het geld had om een eigen bedrijfje op te richten, al was het maar een klein bedrijfje, dan had ik er al lang een,” verzekert Emmie Van Den Berge (accountancy-fiscaliteit).
“Het ontbreekt ons vaak aan startkapitaal,” vult student financie- en verzekeringswezen Vincent Cabrera Luna aan, “Ik zie daarvoor twee oplossingen: geld lenen bij de ouders of bij de bank. Het eenvoudigst zou zijn als de ouders wat geld lenen, maar die moeten natuurlijk ook al de studies betalen. Als je geld wil lenen bij de bank, dan blijf je met het probleem zitten dat je nog geen geregeld inkomen hebt.”
Student financie- en verzekeringswezen Stijn Dorné wijst op nog een bepalende factor: “Soms moet je echt wel opboksen tegen veel concurrentie. Omdat velen een faillissement vrezen, stellen ze de oprichting van een eigen bedrijf vaak uit tot na het behalen van een diploma.”
In het bewuste krantenartikel in de Standaard vond Koen Peeters dat ons onderwijs, o.m. ook het hoger onderwijs, niet gericht is op ondernemen. “We hebben wel degelijk ervaring met het opstarten van een echte zaak via de SBP’s (de Small Business Projects),” zegt Marie Jeanne Platteeuw, afstudeerverantwoordelijke financie- en verzekeringswezen. “Maar zo’n zaak opstarten en runnen brengt een enorme taakbelasting met zich. In de huidige structuur van de curricula is dit wellicht niet meer haalbaar. Voor laatstejaars komt daar nog bij dat ze in een te korte periode te veel leerstof moeten verwerken. Meer en meer moet de leerstof verwerkt worden in (arbeidsintensieve) projecten. Veel studenten komen zo al tijdsnood om de leerstof voor hun examens te verwerken, laat staan dat zij daar bovenop nog een SBP, leerbedrijf of eigen bedrijf zouden moeten opstarten en runnen.”
“Mijnheer Vandebroucke mag dan wel vinden dat wij te weinig ondernemend zijn, het is zijn taak om dat te stimuleren in het onderwijs, en dat voelen wij nergens aan,” reageert studente Sarah Tas. “Hoewel de overheid vindt dat ze veel doet aan een algemene administratieve vereenvoudiging, vind ik toch dat er veel tijdrovende formaliteiten te vervullen zijn, en dat ligt niet altijd voor de hand.”
“Ik vind dat de grootste remfactor het risicogehalte is,” zegt David Bamelis, student financie- en verzekeringswezen. “Voeg daarbij nog eens dat studenten geen ervaring hebben én doorgaans geen tijd hebben om zo’n initiatieven te nemen.”
“Ik denk er wel aan, maar ik zie een aantal struikelblokken,” oppert Joeri Broos (Financie- en verzekeringswezen). “Je moet je sociale zekerheid betalen en als je te veel verdient, ben je niet meer ten laste van je ouders. Zo verliezen ze vroegtijdig het kindergeld.”
“De tijdsdruk tijdens de studies moet je toch echt niet onderschatten,” vervolgt Heike Vanderbeken, studente accountancy-fiscaliteit. “De week zit al behoorlijk vol met lessen en taken. De weinige vrije tijd die ik dan nog heb, breng ik liever door met mijn vriend. Bovendien: ik werk zelf al in het weekend. Misschien kan ik op termijn meer verdienen als ik mijn eigen bedrijfje opricht, maar ik neem nu liever het zekere voor het onzekere.”
Amaury de Séjournet (student marketing) treedt haar volmondig bij: “De meeste studenten doen een studentenjob en ontvangen er direct na de werkinspanning een vergoeding voor. Als men zelf een onderneming zou opstarten, dan kan het wel zijn dat er even mag worden gewacht voordat de investering rendeert. Persoonlijk zou ik wel een onderneming opstarten als ik de tijd had. Maar tijdens het jaar besteed ik al mijn tijd aan mijn studies, waardoor er voor ondernemen niet veel tijd overblijft.”
“Je kunt de ontspanningstijd misschien wel inkorten of opgeven,” voegt Andrew Hubert (student marketing) eraan toe. “Ikzelf speel voetbal en moet daarvoor trainen. Mocht ik mijn eigen bedrijfje beginnen, dan moet ik mijn sport opgeven. Maar of dat zo verstandig is voor de gezondheid?”
Dat de huidige, nieuwe, internetgeneratie geen tijd zou hebben, wordt dan weer weerlegd door Dries Devrome (student logistiek management): “Je moet het eigenlijk niet te ver zoeken: de know-how is er niet. Ik durf wedden dat veel studenten gewoon niet weten hoe ze een bedrijf moeten oprichten. Nochtans zijn er genoeg websites die je graag en goed verder helpen om aan alle administratieve plichtplegingen te voldoen. En wat dat “geen tijd” betreft: tijdens de examens zetten we ons sociaal leven toch ook op een lager pitje.” Horen we hier een overtuigde ondernemer-student? “Nog niet,” zegt Dries Devrome, “Mijn moeder heeft een paar jaar geleden een bedrijfje opgericht en als ik zie hoeveel kopzorgen en slapeloze nachten er sindsdien voorbij gegaan zijn, dan steek ik mijn eigen bedrijf(je) liever nog een paar jaar in de koelkast. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn en daarom wacht ik liever nog een paar jaar. Toch zal ik misschien moeten overwegen om de familietraditie voort te zetten. M'n overgrootvader en m'n grootouders zijn immers ook altijd zelfstandigen geweest.”
Een ander geluid horen we van een anonieme student accountancy-fiscaliteit: “Welke student gaat eens niet een computer repareren of een website maken voor iemand anders? Voor je het goed en wel beseft, heb je via mond-aan-mondreclame een klein imperium. Als je dan je handeltje wilt legaliseren, dan kan dat ervoor zorgen dat het je minder opbrengt.”
Uit de reacties blijkt dat naast tijdsgebrek ook het financiële plaatje de studenten tegenhoudt om een eigen bedrijf te starten tijdens hun studies: “Als ik het geld had om een eigen bedrijfje op te richten, al was het maar een klein bedrijfje, dan had ik er al lang een,” verzekert Emmie Van Den Berge (accountancy-fiscaliteit).
“Het ontbreekt ons vaak aan startkapitaal,” vult student financie- en verzekeringswezen Vincent Cabrera Luna aan, “Ik zie daarvoor twee oplossingen: geld lenen bij de ouders of bij de bank. Het eenvoudigst zou zijn als de ouders wat geld lenen, maar die moeten natuurlijk ook al de studies betalen. Als je geld wil lenen bij de bank, dan blijf je met het probleem zitten dat je nog geen geregeld inkomen hebt.”
Student financie- en verzekeringswezen Stijn Dorné wijst op nog een bepalende factor: “Soms moet je echt wel opboksen tegen veel concurrentie. Omdat velen een faillissement vrezen, stellen ze de oprichting van een eigen bedrijf vaak uit tot na het behalen van een diploma.”
In het bewuste krantenartikel in de Standaard vond Koen Peeters dat ons onderwijs, o.m. ook het hoger onderwijs, niet gericht is op ondernemen. “We hebben wel degelijk ervaring met het opstarten van een echte zaak via de SBP’s (de Small Business Projects),” zegt Marie Jeanne Platteeuw, afstudeerverantwoordelijke financie- en verzekeringswezen. “Maar zo’n zaak opstarten en runnen brengt een enorme taakbelasting met zich. In de huidige structuur van de curricula is dit wellicht niet meer haalbaar. Voor laatstejaars komt daar nog bij dat ze in een te korte periode te veel leerstof moeten verwerken. Meer en meer moet de leerstof verwerkt worden in (arbeidsintensieve) projecten. Veel studenten komen zo al tijdsnood om de leerstof voor hun examens te verwerken, laat staan dat zij daar bovenop nog een SBP, leerbedrijf of eigen bedrijf zouden moeten opstarten en runnen.”
woensdag 21 november 2007
Belevenissen van een nieuwe student
Een hogeschool zonder studenten is - ahum - als een café zonder bier. Niks waard, dus. We vroegen aan kersvers eerstejaars Nick Schotte (student Financie- en verzekeringswezen) hoe hij zijn eerste halve semester heeft beleefd.
Plots zal ik het zelf weer zijn: het groentje, de snotneus, de noob… Alle naampjes waarmee ik vorig jaar kon uitpakken tegenover lagerejaars, kunnen me straks zelf te beurt vallen. Angst maakt zich meester van me wanneer ik dit op het einde van het humaniora begin te beseffen. Nergens voor nodig, blijkt achteraf. Niemand noemt me hier groentje, niemand kijkt me aan als noob. Integendeel, tweede- en derdejaars verwelkomen me alsof ik al jaren bij hen op school zit. Deze school straalt maturiteit uit.
En toch doet het raar. Nergens zie je jongeren die staan te kibbelen om een betwiste bal, je ziet nota bene niemand meer voetballen. Ook heb ik me in deze eerste maanden al dikwijls afgevraagd wanneer die bel nu eindelijk eens gaat rinkelen, of waarom iedereen pas na een vol uur zijn biezen pakt en niet na vijftig minuten. Of waarom niemand me tegenhoudt wanneer ik over de middag om een broodje ga buiten de school. (Wat eigenlijk helemaal niet meer nodig is sinds ik weet dat de keuken hier prima werk levert, wat ook alweer een heuse verandering is.)
Verandering van spijs doet eten, zegt men. Wel, op deze school is dit letterlijk en figuurlijk zeker van toepassing.
Een ander nieuw aspect van deze school zijn natuurlijk de nieuwe medestudenten. Op de eerste dag kende ik hier nog niemand, ik voelde me een vreemdeling tussen de vreemdelingen. Ik voelde me zelfs bijna letterlijk een vreemdeling, want ik vond slechts weinig lotgenoten die ook mijn dialect spraken. Gelukkig is mijn talenknobbel voldoende groot en spreek ik nu haast vloeiend Brugs als ik dat wil.Op het einde van de introductieweek was er dan al de barbecue, georganiseerd door de studentenclub. Plots zat ik met drie anderen gezellig te eten en te keuvelen over van alles en nog wat. Vrienden kon je ons toen moeilijk noemen, maar het begon toch al de goeie weg uit te gaan. En inderdaad, in tijden waar de vraag naar studeren wat minder was, en het aanbod van springuren wat groter, leerden mijn nagelnieuwe vrienden me Brugge al gauw wat beter kennen.
Op vlak van mentaliteit onder de studenten valt dus zeker niet te klagen. Maar voor je medestudenten alleen kom je natuurlijk niet naar school. Ik was het haast vergeten, maar hier worden ook nog opleidingen gevolgd. Wat me hierin erg opviel, was dat lectoren toch niet (altijd) de onpersoonlijke wezens zijn, zoals ze zo vaak voorgesteld worden. Ook lectoren kunnen het hebben over hun hond of over Cercle, Club of Lokeren. Lectoren zijn warempel mensen.
Mensen die hun stof met hart en ziel geven, zelfs wanneer dat niet altijd met evenveel enthousiasme onthaald wordt. Respect!
Je mag dus zeggen wat je wilt voor mijn part, maar de hogeschool vormt echt een verrijking. Het is goed toeven in Brugge die Schone…
Plots zal ik het zelf weer zijn: het groentje, de snotneus, de noob… Alle naampjes waarmee ik vorig jaar kon uitpakken tegenover lagerejaars, kunnen me straks zelf te beurt vallen. Angst maakt zich meester van me wanneer ik dit op het einde van het humaniora begin te beseffen. Nergens voor nodig, blijkt achteraf. Niemand noemt me hier groentje, niemand kijkt me aan als noob. Integendeel, tweede- en derdejaars verwelkomen me alsof ik al jaren bij hen op school zit. Deze school straalt maturiteit uit.
En toch doet het raar. Nergens zie je jongeren die staan te kibbelen om een betwiste bal, je ziet nota bene niemand meer voetballen. Ook heb ik me in deze eerste maanden al dikwijls afgevraagd wanneer die bel nu eindelijk eens gaat rinkelen, of waarom iedereen pas na een vol uur zijn biezen pakt en niet na vijftig minuten. Of waarom niemand me tegenhoudt wanneer ik over de middag om een broodje ga buiten de school. (Wat eigenlijk helemaal niet meer nodig is sinds ik weet dat de keuken hier prima werk levert, wat ook alweer een heuse verandering is.)
Verandering van spijs doet eten, zegt men. Wel, op deze school is dit letterlijk en figuurlijk zeker van toepassing.
Een ander nieuw aspect van deze school zijn natuurlijk de nieuwe medestudenten. Op de eerste dag kende ik hier nog niemand, ik voelde me een vreemdeling tussen de vreemdelingen. Ik voelde me zelfs bijna letterlijk een vreemdeling, want ik vond slechts weinig lotgenoten die ook mijn dialect spraken. Gelukkig is mijn talenknobbel voldoende groot en spreek ik nu haast vloeiend Brugs als ik dat wil.Op het einde van de introductieweek was er dan al de barbecue, georganiseerd door de studentenclub. Plots zat ik met drie anderen gezellig te eten en te keuvelen over van alles en nog wat. Vrienden kon je ons toen moeilijk noemen, maar het begon toch al de goeie weg uit te gaan. En inderdaad, in tijden waar de vraag naar studeren wat minder was, en het aanbod van springuren wat groter, leerden mijn nagelnieuwe vrienden me Brugge al gauw wat beter kennen.
Op vlak van mentaliteit onder de studenten valt dus zeker niet te klagen. Maar voor je medestudenten alleen kom je natuurlijk niet naar school. Ik was het haast vergeten, maar hier worden ook nog opleidingen gevolgd. Wat me hierin erg opviel, was dat lectoren toch niet (altijd) de onpersoonlijke wezens zijn, zoals ze zo vaak voorgesteld worden. Ook lectoren kunnen het hebben over hun hond of over Cercle, Club of Lokeren. Lectoren zijn warempel mensen.
Mensen die hun stof met hart en ziel geven, zelfs wanneer dat niet altijd met evenveel enthousiasme onthaald wordt. Respect!
Je mag dus zeggen wat je wilt voor mijn part, maar de hogeschool vormt echt een verrijking. Het is goed toeven in Brugge die Schone…
dinsdag 20 november 2007
Onder de Spaanse zon (VII)
Terwijl de regen buiten in bakken naar beneden stroomt, kunnen wij alleen maar dromen van de zon. Voor Matthieu Deram (student marketing) is de Spaanse zon echter dagelijkse realiteit. Vanuit de universiteit van León houdt hij ons op de hoogte.
(deel I, II, III, IV, V en VI kon je eerder al lezen)
Zondag 18 november 07
Het leven van een student kan wat duur zijn vooral als hij op zijn eentje aangewezen is. Iedere dag eten op tafel zetten komt soms duurder uit dan men denkt. Ook uitgaan is niet de goedkoopste hobby die je kan bedenken. Om mijn kosten wat te helpen dekken heb ik me onlangs ingeschreven als leerkracht Engels en Frans. Ik geef dus tegenwoordig privélessen vooral aan kinderen tussen 12 en 16 jaar. Ik denk dat mijn leerkrachten, vooral die van Frans, dit moeilijk zullen geloven, maar kom…
De talenkennis hier in Spanje is aan de lage kant, zeker als je het vergelijkt met die in Vlaanderen. Als Vlaamse student ASO kan je op zijn minst Nederlands, Frans en Engels als je afstudeert. Misschien kan je ze niet vlot, maar je kan je toch iet of wat uit de slag trekken indien het nodig zou zijn. Hier in Spanje ligt dat volledig anders. Spaans kunnen ze vlot, Engels niet echt en Frans nog minder. Ik heb nog horen zeggen dat ze in het laatste jaar middelbaar moeite hadden met de vervoeging van “to be”. Het zijn waarschijnlijk de extreme gevallen die ik hoor, maar welicht zit er toch iets van waarheid in. Op dat gebied ben ik zeer trots om Vlaming te zijn.
Vrijdag was mijn eerste les Engels aan 2 broers van 12 en 13 jaar. Hun niveau verwonderde me, ze hadden namelijk al sinds hun 3 jaar les Engels en het viel op. Hun niveau lag beduidend hoger dan de gemiddelde Spanjaard op die leeftijd. Hun school geeft zelfs les geschiedenis en technologische opvoeding in het Engels. Dat is volgens mij wel een grote uitzondering want ik had voordien nog nooit zoiets gehoord hier in Spanje. De eerste les viel al bij al goed mee. Het was wel wat onwennig om leerkracht te spelen maar ik denk wel dat het vlot zal wennen. Vooral het stukje waarin ik nu eens huiswerk mag geven. :-)
(deel I, II, III, IV, V en VI kon je eerder al lezen)
Zondag 18 november 07
Het leven van een student kan wat duur zijn vooral als hij op zijn eentje aangewezen is. Iedere dag eten op tafel zetten komt soms duurder uit dan men denkt. Ook uitgaan is niet de goedkoopste hobby die je kan bedenken. Om mijn kosten wat te helpen dekken heb ik me onlangs ingeschreven als leerkracht Engels en Frans. Ik geef dus tegenwoordig privélessen vooral aan kinderen tussen 12 en 16 jaar. Ik denk dat mijn leerkrachten, vooral die van Frans, dit moeilijk zullen geloven, maar kom…
De talenkennis hier in Spanje is aan de lage kant, zeker als je het vergelijkt met die in Vlaanderen. Als Vlaamse student ASO kan je op zijn minst Nederlands, Frans en Engels als je afstudeert. Misschien kan je ze niet vlot, maar je kan je toch iet of wat uit de slag trekken indien het nodig zou zijn. Hier in Spanje ligt dat volledig anders. Spaans kunnen ze vlot, Engels niet echt en Frans nog minder. Ik heb nog horen zeggen dat ze in het laatste jaar middelbaar moeite hadden met de vervoeging van “to be”. Het zijn waarschijnlijk de extreme gevallen die ik hoor, maar welicht zit er toch iets van waarheid in. Op dat gebied ben ik zeer trots om Vlaming te zijn.
Vrijdag was mijn eerste les Engels aan 2 broers van 12 en 13 jaar. Hun niveau verwonderde me, ze hadden namelijk al sinds hun 3 jaar les Engels en het viel op. Hun niveau lag beduidend hoger dan de gemiddelde Spanjaard op die leeftijd. Hun school geeft zelfs les geschiedenis en technologische opvoeding in het Engels. Dat is volgens mij wel een grote uitzondering want ik had voordien nog nooit zoiets gehoord hier in Spanje. De eerste les viel al bij al goed mee. Het was wel wat onwennig om leerkracht te spelen maar ik denk wel dat het vlot zal wennen. Vooral het stukje waarin ik nu eens huiswerk mag geven. :-)
maandag 19 november 2007
Onder de Spaanse zon (VI)
Grote verrassing vorige week, toen Matthieu Deram ons met een blitzbezoek vereerde. Matthieu is een student marketing die een deel van zijn studie in León (Spanje) afwerkt.
(deel I, II, III, IV en V kon je eerder al lezen)
Alweer is er een weekje gepasseerd hier in Spanje, en deze week was op zijn minst leuk te noemen. Vorige week woensdag ben ik naar België vertrokken om mijn vriendin en vrienden te verrassen met en blitzbezoek aan Brugge. Er waren maar een handvol mensen die wisten dat ik naar België kwam, kwestie van het risico op lekken te vermijden. Na een lange dag gevuld met busreizen, wachttijden en een vlucht van 2u was ik dan eindelijk in het land. In de auto richting Brugge was ik wat zenuwachtig, want ik wist niet of mijn vriendin nog altijd geloofde of ik wel in Spanje zat of niet. Na een zenuwslopende rit was het dan eindelijk zover, ik stond aan haar kot. Ik liep stiekem de gang in en zag dat haar deur openstond. Ik liep met veel kabaal binnen en ik zal haar gezicht nooit vergeten toen ze zich omdraaide van haar bureau. Dat alleen was de reis van 11u waard. Ze kon het niet geloven dat ik daar stond. De volgende dat stond hetzelfde te wachten voor mijn klasgenoten, maar dan minder dramatisch. Het merendeel was verbaasd dat ik daar was en samen met hen terug naar de lessen ging.
Donderdag 8 november had een dubbele betekenis: niet alleen was het een speciale datum op persoonlijk vlak, maar ook was het de marketingfuif. De fuif die jaarlijks door de derdejaars marketing georganiseerd wordt om de fondsen voor hun reisje wat te spijzen. Vorig jaar was het een geslaagd feestje en dit jaar kon ik dat natuurlijk niet missen. Na een gezellig aperitief op het kot van mijn vriendin, samen met haar kotgenoten en een tiental klasgenoten, trokken we allen richting fuif. Ter plaatse hebben we nog eens goed gefeest zoals dat in Brugge wel af en toe gebeurt.
Het weekend dat volgde was er eentje gevuld met familiebezoekjes en ik poogde ook zoveel mogelijk bij de vriendin te zijn. Het was immers voor haar dat ik naar België gekomen was. Naarmate het weekend vorderde, verminderde de sfeer duidelijk, omdat mijn vertrek weer dichter en dichter kwam. De maandag was het dan zover, we vertrokken richting Charleroi maar door een klein misverstandje met de GPS verloren we al vlug een 15-tal minuten (en we waren al in tijdsnood). Eenmaal goed en wel vertrokken, hoorden we op de radio dat enkele kilometers verder de snelweg volledig afgesloten was, ik kon dus onmogelijk nog mijn vlucht halen. Geen ramp, 2 dagen langer in België, 2 dagen langer plezier.
Nu ben ik inmiddels terug uit België en moet ik redelijk wat inhaalwerk doen. Mijn projecten en mijn lessen 1 week laten liggen, dat gebeurt niet zonder gevolgen. Ik heb deze week nog een interview te doen, volledig in het Spaans, dat zal wat worden...
(deel I, II, III, IV en V kon je eerder al lezen)
Alweer is er een weekje gepasseerd hier in Spanje, en deze week was op zijn minst leuk te noemen. Vorige week woensdag ben ik naar België vertrokken om mijn vriendin en vrienden te verrassen met en blitzbezoek aan Brugge. Er waren maar een handvol mensen die wisten dat ik naar België kwam, kwestie van het risico op lekken te vermijden. Na een lange dag gevuld met busreizen, wachttijden en een vlucht van 2u was ik dan eindelijk in het land. In de auto richting Brugge was ik wat zenuwachtig, want ik wist niet of mijn vriendin nog altijd geloofde of ik wel in Spanje zat of niet. Na een zenuwslopende rit was het dan eindelijk zover, ik stond aan haar kot. Ik liep stiekem de gang in en zag dat haar deur openstond. Ik liep met veel kabaal binnen en ik zal haar gezicht nooit vergeten toen ze zich omdraaide van haar bureau. Dat alleen was de reis van 11u waard. Ze kon het niet geloven dat ik daar stond. De volgende dat stond hetzelfde te wachten voor mijn klasgenoten, maar dan minder dramatisch. Het merendeel was verbaasd dat ik daar was en samen met hen terug naar de lessen ging.
Donderdag 8 november had een dubbele betekenis: niet alleen was het een speciale datum op persoonlijk vlak, maar ook was het de marketingfuif. De fuif die jaarlijks door de derdejaars marketing georganiseerd wordt om de fondsen voor hun reisje wat te spijzen. Vorig jaar was het een geslaagd feestje en dit jaar kon ik dat natuurlijk niet missen. Na een gezellig aperitief op het kot van mijn vriendin, samen met haar kotgenoten en een tiental klasgenoten, trokken we allen richting fuif. Ter plaatse hebben we nog eens goed gefeest zoals dat in Brugge wel af en toe gebeurt.
Het weekend dat volgde was er eentje gevuld met familiebezoekjes en ik poogde ook zoveel mogelijk bij de vriendin te zijn. Het was immers voor haar dat ik naar België gekomen was. Naarmate het weekend vorderde, verminderde de sfeer duidelijk, omdat mijn vertrek weer dichter en dichter kwam. De maandag was het dan zover, we vertrokken richting Charleroi maar door een klein misverstandje met de GPS verloren we al vlug een 15-tal minuten (en we waren al in tijdsnood). Eenmaal goed en wel vertrokken, hoorden we op de radio dat enkele kilometers verder de snelweg volledig afgesloten was, ik kon dus onmogelijk nog mijn vlucht halen. Geen ramp, 2 dagen langer in België, 2 dagen langer plezier.
Nu ben ik inmiddels terug uit België en moet ik redelijk wat inhaalwerk doen. Mijn projecten en mijn lessen 1 week laten liggen, dat gebeurt niet zonder gevolgen. Ik heb deze week nog een interview te doen, volledig in het Spaans, dat zal wat worden...
woensdag 14 november 2007
Met Brihos naar Night of the Proms
Het is weer zover: Night of the Proms, een ware belevenis. Wij van studentenclub Brihos keken er al van lang voordien naar uit.
Op de bus zat de sfeer er al meteen in: met de nodige promilles in ons bloed werd er naar hartenlust gezongen. Het was al zeker, dit wordt weer een avond om nooit te vergeten, (of juist wel de volgende ochtend). Een massa volk en talloze studentenclubs bestormden het Antwerpse Sportpaleis, net als wij, met onze vlag hoog in de lucht zwaaiend.
Na een paar concerten (die toch lang genoeg duurden, hoor) traden de ‘echte’ artiesten aan het werk. De sfeer zat er al goed in en toen ook Soulsister op het podium te zien was, gingen we volledig uit ons dak. En na een paar uren van drinken en staan springen was het tijd om weer huiswaarts te keren, van velen vielen de oogjes al dicht op de bus. Het was een machtige avond.
(geschreven door Bram Van Poucke, student en zedenmeester van studentenclub Brihos)
Op de bus zat de sfeer er al meteen in: met de nodige promilles in ons bloed werd er naar hartenlust gezongen. Het was al zeker, dit wordt weer een avond om nooit te vergeten, (of juist wel de volgende ochtend). Een massa volk en talloze studentenclubs bestormden het Antwerpse Sportpaleis, net als wij, met onze vlag hoog in de lucht zwaaiend.
Na een paar concerten (die toch lang genoeg duurden, hoor) traden de ‘echte’ artiesten aan het werk. De sfeer zat er al goed in en toen ook Soulsister op het podium te zien was, gingen we volledig uit ons dak. En na een paar uren van drinken en staan springen was het tijd om weer huiswaarts te keren, van velen vielen de oogjes al dicht op de bus. Het was een machtige avond.
(geschreven door Bram Van Poucke, student en zedenmeester van studentenclub Brihos)
dinsdag 13 november 2007
Monty Python - Silly Job Interview
En wat na de studies? Tijd voor een sollicitatiegesprek. Hopelijk vergaat het jou dan beter dan de sollicitant in dit filmpje
maandag 12 november 2007
Groen of blauw
Het was vrijdagmorgen al begonnen. Nogal wat studenten hadden een tweekleurige sjaal om de hals gebonden. Dat de ene kleur zwart was, daar kon zelfs de tegenpartij mee leven. Dat de andere kleur overwegend groen en niet blauw was, dat was al wat minder.
Ook collega’s ontsnapten niet aan de match van ’t jaar. Onze voormalige Rode Duivel (tussen haakjes: de enige onder de collega's die tot nog toe Wikipedia heeft gehaald) en onze drukker keken een vrouwelijk collega wat meewarig aan, toen die met haar blauwzwart gestreepte jurk de hogeschool binnenwaaide. Door onze mediathecaris daarentegen werd zij met open armen ontvangen.
En dan de wedstrijd zelf. Na een dag van haast ondraaglijke spanning een intense strijd op leven en dood, zowel op als naast het veld. De sfeer van de oude dagen, toen voetbal nog leuk was. Die sfeer dus. En de blauwzwarten hebben gewonnen. Maar de groenzwarten waren de best voetballende ploeg. Ik weet het alleen maar van horen zeggen.
Ook collega’s ontsnapten niet aan de match van ’t jaar. Onze voormalige Rode Duivel (tussen haakjes: de enige onder de collega's die tot nog toe Wikipedia heeft gehaald) en onze drukker keken een vrouwelijk collega wat meewarig aan, toen die met haar blauwzwart gestreepte jurk de hogeschool binnenwaaide. Door onze mediathecaris daarentegen werd zij met open armen ontvangen.
En dan de wedstrijd zelf. Na een dag van haast ondraaglijke spanning een intense strijd op leven en dood, zowel op als naast het veld. De sfeer van de oude dagen, toen voetbal nog leuk was. Die sfeer dus. En de blauwzwarten hebben gewonnen. Maar de groenzwarten waren de best voetballende ploeg. Ik weet het alleen maar van horen zeggen.
Onder de Spaanse zon (V)
Vandaag lees je het (voorlopig) laatste deel uit het dagboek van Matthieu Deram. Matthieu studeert er marketing aan de universiteit van León. Deel I, deel II, deel III en deel IV kon je hier tijdens de voorbije dagen al lezen.
dinsdag 6 november 2007
Het leven op een studentenkot loopt niet altijd van een leien dakje. Samenleven kan moeilijk zijn maar mits een paar simpele afspraken kan het al heel wat leuker worden. Hier in Spanje woon ik in een klein appartementje met 3 slaapkamers, een klein keukentje, woonkamer en badkamertje. Alles wat we dus nodig hebben om normaal te leven. Bij aankomst waren alle 3 de slaapkamers bezet. Één van mijn 2 flatgenoten had een beetje moeite met orde en netheid. Hij liet zijn afwas staan, zijn vuiligheid lag overal en nog veel meer. Gelukkig vertrok hij enkele weken later naar een ander kot en toen waren we nog met 2. Agustin, mijn andere flatgenoot, valt zeer goed mee. Hij is over het algemeen netjes en vriendelijk. Het leven met 2 op het appartement was ideaal! Vorige week werd onze droom lichtjes verstoord toen we vernamen dat we een nieuwe flatgenoot mochten verwachten. Een lichte paniek ontstond omdat we vreesden voor een herhaling van bepaalde feiten. Gisteren was de dag aangebruiken en is Victor aangekomen. Tot nu toe heb ik geen klachten over Victor. Hij is vriendelijk en vroeg direct wat de regels waren over het poetsen, de vuilnis, de afwas en dergelijke. Ook doet hij me een beetje denken aan Herman Brusselmans. Lang zwart haar, brilletje, groot, redelijk mager, … ik vind het nog grappig. Zo voel ik me meer in België.
De aankomst van Victor was gisteren niet de enige verrassing. Gisteren in de late namiddag werd ik gebeld door een voor mij onbekend Belgisch nummer. Het verbaasde mij lichtjes, want ik krijg hier zelden telefoontjes. Het bleek een docent van departement Simon Stevin te zijn, die even wou weten hoe het met me ging in Spanje. Mijn klasgenoten waren ook in de buurt, omdat iedereen naar het studentenmarketingcongres was geweest en ze samen iets waren gaan drinken. Zo heb ik zelfs nog met een paar van mijn klasgenoten kunnen spreken. Het doet wel deugd om te weten dat ze daar in Simon Stevin nog af en toe eens aan je denken. Het is misschien een kleine school vergeleken met de Universiteit van Gent of Leuven, maar dat heeft toch zo zijn charmes. De docenten kennen jou en jij kent hen. De drempel om iets te vragen (persoonlijk of zakelijk) licht dus veel lager, wat in mijn mening alleen maar bijdraagt tot de sfeer en het leerproces.
dinsdag 6 november 2007
Het leven op een studentenkot loopt niet altijd van een leien dakje. Samenleven kan moeilijk zijn maar mits een paar simpele afspraken kan het al heel wat leuker worden. Hier in Spanje woon ik in een klein appartementje met 3 slaapkamers, een klein keukentje, woonkamer en badkamertje. Alles wat we dus nodig hebben om normaal te leven. Bij aankomst waren alle 3 de slaapkamers bezet. Één van mijn 2 flatgenoten had een beetje moeite met orde en netheid. Hij liet zijn afwas staan, zijn vuiligheid lag overal en nog veel meer. Gelukkig vertrok hij enkele weken later naar een ander kot en toen waren we nog met 2. Agustin, mijn andere flatgenoot, valt zeer goed mee. Hij is over het algemeen netjes en vriendelijk. Het leven met 2 op het appartement was ideaal! Vorige week werd onze droom lichtjes verstoord toen we vernamen dat we een nieuwe flatgenoot mochten verwachten. Een lichte paniek ontstond omdat we vreesden voor een herhaling van bepaalde feiten. Gisteren was de dag aangebruiken en is Victor aangekomen. Tot nu toe heb ik geen klachten over Victor. Hij is vriendelijk en vroeg direct wat de regels waren over het poetsen, de vuilnis, de afwas en dergelijke. Ook doet hij me een beetje denken aan Herman Brusselmans. Lang zwart haar, brilletje, groot, redelijk mager, … ik vind het nog grappig. Zo voel ik me meer in België.
De aankomst van Victor was gisteren niet de enige verrassing. Gisteren in de late namiddag werd ik gebeld door een voor mij onbekend Belgisch nummer. Het verbaasde mij lichtjes, want ik krijg hier zelden telefoontjes. Het bleek een docent van departement Simon Stevin te zijn, die even wou weten hoe het met me ging in Spanje. Mijn klasgenoten waren ook in de buurt, omdat iedereen naar het studentenmarketingcongres was geweest en ze samen iets waren gaan drinken. Zo heb ik zelfs nog met een paar van mijn klasgenoten kunnen spreken. Het doet wel deugd om te weten dat ze daar in Simon Stevin nog af en toe eens aan je denken. Het is misschien een kleine school vergeleken met de Universiteit van Gent of Leuven, maar dat heeft toch zo zijn charmes. De docenten kennen jou en jij kent hen. De drempel om iets te vragen (persoonlijk of zakelijk) licht dus veel lager, wat in mijn mening alleen maar bijdraagt tot de sfeer en het leerproces.
zaterdag 10 november 2007
Onder de Spaanse zon (IV)
Onder de Spaanse zon van León studeert Matthieu Deram marketing. Hij houdt voor ons gedurende vijf dagen een dagboek bij. Vandaag zijn we bij deel IV. Eerder kon je al deel I, deel II en deel III lezen.
Zaterdag 3 november 2007
Deze week was een drukke week. Ik moest nog wat presentaties doen in verband met wat werkjes maar ik had ook nog eens bezoek! Mijn vriendin en mijn beste klasgenoot zijn samen een bezoekje komen brengen. Maandagavond zijn ze aangekomen in Valladolid waarna ik ze daar een kleine rondleiding heb gegeven. Dinsdag zijn we hier in León gebleven en hebben we de vele interessante dingen bezocht zoals onder andere: het MUSAC (museum voor schone kunsten), de kathedraal, San Marcos, … Ze waren behoorlijk onder de indruk.
Woensdag zijn we naar Valencia de Don Juan getrokken, nee niet het grote en mooie Valencia aan de Middellandse Zee maar een klein dorpje op een 40 tal km van León. Daar staat immers een mooi kasteel waar we lekker in de zon gepicknickt hebben. Jammer genoeg moest ik om 16u in de les zijn dus konden we niet zo lang ter plaatse blijven. Het leven van een student kan hard zijn!
Donderdag stond paardrijden op het menu, of tenminste toch voor Kevin. Daarna zijn we Mexicaans gaan eten in een restaurantje hier in León. Het was eens iets anders, de Mexicaanse keuken is op zen minst een avontuur, zeker voor zij die niet zo aan pikant eten. Na het feestmaal hebben we de lange trektocht naar Madrid gedaan waar ze de vrijdagmorgen al hun vlucht hadden. Het was een (veel te) kort bezoek maar toch was het fijn om ze nog eens terug te zien. Nu zal het wachten zijn tot de kerstvakantie, dan kom ik terug naar België voor de feestdagen.
Zaterdag 3 november 2007
Deze week was een drukke week. Ik moest nog wat presentaties doen in verband met wat werkjes maar ik had ook nog eens bezoek! Mijn vriendin en mijn beste klasgenoot zijn samen een bezoekje komen brengen. Maandagavond zijn ze aangekomen in Valladolid waarna ik ze daar een kleine rondleiding heb gegeven. Dinsdag zijn we hier in León gebleven en hebben we de vele interessante dingen bezocht zoals onder andere: het MUSAC (museum voor schone kunsten), de kathedraal, San Marcos, … Ze waren behoorlijk onder de indruk.
Woensdag zijn we naar Valencia de Don Juan getrokken, nee niet het grote en mooie Valencia aan de Middellandse Zee maar een klein dorpje op een 40 tal km van León. Daar staat immers een mooi kasteel waar we lekker in de zon gepicknickt hebben. Jammer genoeg moest ik om 16u in de les zijn dus konden we niet zo lang ter plaatse blijven. Het leven van een student kan hard zijn!
Donderdag stond paardrijden op het menu, of tenminste toch voor Kevin. Daarna zijn we Mexicaans gaan eten in een restaurantje hier in León. Het was eens iets anders, de Mexicaanse keuken is op zen minst een avontuur, zeker voor zij die niet zo aan pikant eten. Na het feestmaal hebben we de lange trektocht naar Madrid gedaan waar ze de vrijdagmorgen al hun vlucht hadden. Het was een (veel te) kort bezoek maar toch was het fijn om ze nog eens terug te zien. Nu zal het wachten zijn tot de kerstvakantie, dan kom ik terug naar België voor de feestdagen.
vrijdag 9 november 2007
Onder de Spaanse zon (III)
Matthieu Deram is één van die studenten, die de stap naar het buitenland zetten. Aan de universiteit van León (Spanje) werkt hij een deel van zijn studie marketing af. Deel I en deel II van zijn verhaal kon je de voorbije dagen lezen op deze blog. Vandaag is het tijd voor deel III.
Zondag 28 oktober 2007
Gisteren was er hier in León een optocht voor de onafhankelijkheid van León. Spanje is onderverdeeld in verscheidene “gemeenschappen” zoals Galicië, Catalonië, het Baskenland, … één van die gemeenschappen is “Castilla Y León”. Ondanks de naam van de gemeenschap is de provincie Valladolid ook deel van deze gemeenschap en precies daaraan storen sommigen zich hier. Als je hier in León iets positiefs over Valladolid zegt, zit de kans er dik in dat je op redelijk wat kritiek zal stuiten. Naar verluidt hebben ze hun positie in de gemeenschap "gestolen" en hebben ze in feite niks met deze gemeenschap te maken. Omdat ik niet echt over objectieve meningen beschik, kan ik ook niet echt zeggen wie gelijk heeft. Wat me wel opvalt is dat dit fenomeen niet alleen hier zich voordoet maar over heel Spanje. De ETA en de Baskische onafhankelijkheidsdrang is een wereldbekend fenomeen, maar ook Catalonië wil zich afscheiden van Spanje.
In mijn lessen Spaanse economie heeft de docente (mevrouw Rabanal) ons verteld dat dit een gevolg is van de dictatuur. Onder Franco zijn de Spanjaarden en de vele verscheidene regio’s onderdrukt en na al die jaren zijn ze losgelaten en willen ze compenseren door zich onafhankelijk te maken en eigen baas te zijn.
Hier in León willen ze bij mijn weten geen afhankelijk land worden maar willen ze wel dat de gemeenschap “Castilla y León” zich afscheidt van de provincie Valladolid. Toch is het ook een gevolg van de dictatuur, volgens mevrouw Rabanal. In België hebben we ook een ingewikkeld staatssysteem, maar toch denk ik dat het percentage dat onafhankelijk wil zijn lager ligt dan hier in Spanje. Nu met de politieke crisis komt het wel wat meer naar boven, maar toch. Ik denk niet dat het zover zal komen, we zullen moeten afwachten.
Zondag 28 oktober 2007
Gisteren was er hier in León een optocht voor de onafhankelijkheid van León. Spanje is onderverdeeld in verscheidene “gemeenschappen” zoals Galicië, Catalonië, het Baskenland, … één van die gemeenschappen is “Castilla Y León”. Ondanks de naam van de gemeenschap is de provincie Valladolid ook deel van deze gemeenschap en precies daaraan storen sommigen zich hier. Als je hier in León iets positiefs over Valladolid zegt, zit de kans er dik in dat je op redelijk wat kritiek zal stuiten. Naar verluidt hebben ze hun positie in de gemeenschap "gestolen" en hebben ze in feite niks met deze gemeenschap te maken. Omdat ik niet echt over objectieve meningen beschik, kan ik ook niet echt zeggen wie gelijk heeft. Wat me wel opvalt is dat dit fenomeen niet alleen hier zich voordoet maar over heel Spanje. De ETA en de Baskische onafhankelijkheidsdrang is een wereldbekend fenomeen, maar ook Catalonië wil zich afscheiden van Spanje.
In mijn lessen Spaanse economie heeft de docente (mevrouw Rabanal) ons verteld dat dit een gevolg is van de dictatuur. Onder Franco zijn de Spanjaarden en de vele verscheidene regio’s onderdrukt en na al die jaren zijn ze losgelaten en willen ze compenseren door zich onafhankelijk te maken en eigen baas te zijn.
Hier in León willen ze bij mijn weten geen afhankelijk land worden maar willen ze wel dat de gemeenschap “Castilla y León” zich afscheidt van de provincie Valladolid. Toch is het ook een gevolg van de dictatuur, volgens mevrouw Rabanal. In België hebben we ook een ingewikkeld staatssysteem, maar toch denk ik dat het percentage dat onafhankelijk wil zijn lager ligt dan hier in Spanje. Nu met de politieke crisis komt het wel wat meer naar boven, maar toch. Ik denk niet dat het zover zal komen, we zullen moeten afwachten.
donderdag 8 november 2007
Onder de Spaanse zon (II)
Een groeiende groep studenten verkiest om een bepaalde periode in het buitenland te gaan studeren. Matthieu Deram is student marketing en studeert momenteel aan de universiteit van León, in Spanje. Van onder de Spaanse zon hield hij voor ons 1 week een dagboek bij. Gisteren kreeg je deel I te lezen, vandaag ontdek je deel II.
Zaterdag 27 oktober 2007
Eén van de eerste dingen die je opvalt als je in Spanje komt wonen, zijn de verschillen in gewoontes. De openingsuren van de winkels, de lesuren, de kantooruren, … allemaal verschillen ze van de Belgische. Hier in Spanje beginnen de scholen pas om 9u met de lessen. De lessen duren tot rond 13u30 à 14u en dan is het lunchpauze. De middelbare scholen hebben géén les in de namiddag! Op de universiteit beginnen de lessen terug om 16u en eindigen ze omstreeks 21u.
Het is echter slechts de minderheid die les heeft in de namiddag. Ook de winkels volgen min of meer dit schema. Ze gaan slechts open om 17u en sluiten terug om ongeveer 20u30. De supermarkten en dergelijke blijven wel open over de middag. Het is een aanpassing; meer dan eens heb ik om 15u voor een gesloten winkel gestaan. Ik heb ondertussen mijn lesje wel geleerd.
Hier op de universiteit van León is Marketing of “licenciatura en Investigación y técnicas de Mercado” (kortweg ITM) een 2de cyclus-richting. Dit betekent dat je al een diploma hoger onderwijs moet bezitten eer je kunt beginnen aan deze richting. De gemiddelde leeftijd van mijn klas ligt dan ook ietwat hoger dan in Brugge. Er zijn ook enkele studenten die een 1ste cyclus-studie gekozen hebben en één vak als extra vak nemen uit ITM.
Omdat de meeste mensen die een 2de cyclus-studie nemen zijn de lessen allemaal “ 's namiddags” na 16u. Mij hoor je niet klagen, ik ben nooit een ochtendmens geweest en zal het waarschijnlijk ook nooit worden.
Zaterdag 27 oktober 2007
Eén van de eerste dingen die je opvalt als je in Spanje komt wonen, zijn de verschillen in gewoontes. De openingsuren van de winkels, de lesuren, de kantooruren, … allemaal verschillen ze van de Belgische. Hier in Spanje beginnen de scholen pas om 9u met de lessen. De lessen duren tot rond 13u30 à 14u en dan is het lunchpauze. De middelbare scholen hebben géén les in de namiddag! Op de universiteit beginnen de lessen terug om 16u en eindigen ze omstreeks 21u.
Het is echter slechts de minderheid die les heeft in de namiddag. Ook de winkels volgen min of meer dit schema. Ze gaan slechts open om 17u en sluiten terug om ongeveer 20u30. De supermarkten en dergelijke blijven wel open over de middag. Het is een aanpassing; meer dan eens heb ik om 15u voor een gesloten winkel gestaan. Ik heb ondertussen mijn lesje wel geleerd.
Hier op de universiteit van León is Marketing of “licenciatura en Investigación y técnicas de Mercado” (kortweg ITM) een 2de cyclus-richting. Dit betekent dat je al een diploma hoger onderwijs moet bezitten eer je kunt beginnen aan deze richting. De gemiddelde leeftijd van mijn klas ligt dan ook ietwat hoger dan in Brugge. Er zijn ook enkele studenten die een 1ste cyclus-studie gekozen hebben en één vak als extra vak nemen uit ITM.
Omdat de meeste mensen die een 2de cyclus-studie nemen zijn de lessen allemaal “ 's namiddags” na 16u. Mij hoor je niet klagen, ik ben nooit een ochtendmens geweest en zal het waarschijnlijk ook nooit worden.
Logistiek management en marketing bezoeken Europees Parlement (Brussel)
Studenten Logistiek management en Marketing hebben onlangs een bezoek gebracht aan het Europees Parlement in Brussel.
Omdat beelden soms meer zeggen dan al te veel woorden: klik hier voor een sfeerbeeldverslagje en impressie.
Omdat beelden soms meer zeggen dan al te veel woorden: klik hier voor een sfeerbeeldverslagje en impressie.
woensdag 7 november 2007
Bezoek Luc Demeulenaere: een student aan het woord
Vorige week hebben we hier al gemeld dat topmarketeer Luc Demeulenaere, van Procter & Gamble, voor de studenten marketing een gastlezing kwam geven. We vroegen aan Kevin Labens, student marketing, wat hij vond van de uiteenzetting.
Vooreerst was het natuurlijk een grote eer om een uiteenzetting van Luc Demeulenaere te mogen krijgen. Dit was een unieke kans om een presentatie van iemand met een vrij belangrijke functie binnen een multinational als P&G te mogen bijwonen. Zo'n kans krijg je zeker niet elke dag.
Deze uiteenzetting bevatte voor mij 2 belangrijke zaken: het professionele aspect en het luik rond P&G zelf.
Van iemand met zoveel ervaring kan je heel veel opsteken. Een functie als deze wordt je niet zomaar in de schoot geworpen. Er staat heel wat tegenover. Een van de belangrijkste zaken om te slagen in je professionele carrière is de wil om iets te bereiken. Je mag nooit opgeven: waar een wil is, is een weg.
Doorzettingsvermogen is daarbij onontbeerlijk. Tegenslagen zullen er altijd wel zijn. Je moet er alleen kunnen mee omgaan. Niet bij de pakken blijven zitten, maar op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging. Ondernemingszin en de nodige dosis creativiteit komen hier goed van pas.
De testen om aan de slag te gaan bij zo’n groot bedrijf zijn vanzelfsprekend niet simpel, maar eens je aan de slag kunt bij P&G krijg je er ook veel van terug. Zo heeft P&G bij voorbeeld veel vertrouwen in haar werknemers; en je beschikt als manager meteen over een belangrijk budget om projecten op te zetten. Verder investeert men in jou door je vele extra opleidingen aan te bieden om up-to-date te blijven met de trends binnen de sector. Bij het bedrijf word je geaccepteerd als persoon en ben je niet zomaar een nummer. Het menselijke aspect wordt ook door P&G niet uit het oog verloren en dit is belangrijk als je weet dat het bedrijf je volop steunt in je acties.
Procter & Gamble biedt ongelooflijk veel producten aan, in verschillende segmenten. Van Pampers en Dreft tot tandpasta, … P&G bezit het allemaal. Het bedrijf heeft bijgevolg een flinke hand in de economie, niet alleen in Amerika, maar ook in alle andere landen waar het vertegenwoordigd is. Dit is dan ook een belangrijk aspect van het bedrijf. Zij kunnen samen met de regeringen de wereldeconomie trachten te verbeteren. Natuurlijk is de hoofddoelstelling van P&G om zoveel mogelijk winst te maken.
De klanten hebben zeker en vast een belangrijk aandeel in het succesverhaal en de enorme winsten van P&G. Toch spendeert het bedrijf zeer veel geld aan liefdadigheid. Ze hebben zeer veel projecten lopen in Afrika om de mensen daar een beter leven te geven door hen onderwijs, voedsel,… te geven. Een deel van de winst wordt dan ook nuttig besteed.
Een volgende key-to-success voor P&G is het feit dat quasi niemand tegen hen kan opboksen. Lichtgewichten worden uit de markt verdreven door de voortdurende innovatie die het bedrijf voert. Dit maakt hen zo sterk. De concurrentie kan hen ook op dit gebied absoluut niet bijbenen, waardoor ze verdwijnen uit de markt. Dit lijkt natuurlijk sterk op een monopolie van P&G, maar dit is het niet. Het is dan ook hun schuld niet dat de concurrentie hen niet kan volgen. Ieder bedrijf heeft het recht om zijn sterke punten verder uit te bouwen. P&G speelt hun grootste troef dan ook voortreffelijk uit. Ze zijn constant bezig met productinnovaties, productontwikkelingen en zo meer. Het bedrijf wil dan ook steeds meer behoeften van mensen bevredigen door hun zeer brede gamma.
Kortom: een leven zonder P&G is mogelijk, maar men moet toegeven dat ze toch heel belangrijk zijn in het leven van een consument en het leven een flink stuk aangenamer maken.
Vooreerst was het natuurlijk een grote eer om een uiteenzetting van Luc Demeulenaere te mogen krijgen. Dit was een unieke kans om een presentatie van iemand met een vrij belangrijke functie binnen een multinational als P&G te mogen bijwonen. Zo'n kans krijg je zeker niet elke dag.Deze uiteenzetting bevatte voor mij 2 belangrijke zaken: het professionele aspect en het luik rond P&G zelf.
Van iemand met zoveel ervaring kan je heel veel opsteken. Een functie als deze wordt je niet zomaar in de schoot geworpen. Er staat heel wat tegenover. Een van de belangrijkste zaken om te slagen in je professionele carrière is de wil om iets te bereiken. Je mag nooit opgeven: waar een wil is, is een weg.
Doorzettingsvermogen is daarbij onontbeerlijk. Tegenslagen zullen er altijd wel zijn. Je moet er alleen kunnen mee omgaan. Niet bij de pakken blijven zitten, maar op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging. Ondernemingszin en de nodige dosis creativiteit komen hier goed van pas.
De testen om aan de slag te gaan bij zo’n groot bedrijf zijn vanzelfsprekend niet simpel, maar eens je aan de slag kunt bij P&G krijg je er ook veel van terug. Zo heeft P&G bij voorbeeld veel vertrouwen in haar werknemers; en je beschikt als manager meteen over een belangrijk budget om projecten op te zetten. Verder investeert men in jou door je vele extra opleidingen aan te bieden om up-to-date te blijven met de trends binnen de sector. Bij het bedrijf word je geaccepteerd als persoon en ben je niet zomaar een nummer. Het menselijke aspect wordt ook door P&G niet uit het oog verloren en dit is belangrijk als je weet dat het bedrijf je volop steunt in je acties.
Procter & Gamble biedt ongelooflijk veel producten aan, in verschillende segmenten. Van Pampers en Dreft tot tandpasta, … P&G bezit het allemaal. Het bedrijf heeft bijgevolg een flinke hand in de economie, niet alleen in Amerika, maar ook in alle andere landen waar het vertegenwoordigd is. Dit is dan ook een belangrijk aspect van het bedrijf. Zij kunnen samen met de regeringen de wereldeconomie trachten te verbeteren. Natuurlijk is de hoofddoelstelling van P&G om zoveel mogelijk winst te maken.
De klanten hebben zeker en vast een belangrijk aandeel in het succesverhaal en de enorme winsten van P&G. Toch spendeert het bedrijf zeer veel geld aan liefdadigheid. Ze hebben zeer veel projecten lopen in Afrika om de mensen daar een beter leven te geven door hen onderwijs, voedsel,… te geven. Een deel van de winst wordt dan ook nuttig besteed.
Een volgende key-to-success voor P&G is het feit dat quasi niemand tegen hen kan opboksen. Lichtgewichten worden uit de markt verdreven door de voortdurende innovatie die het bedrijf voert. Dit maakt hen zo sterk. De concurrentie kan hen ook op dit gebied absoluut niet bijbenen, waardoor ze verdwijnen uit de markt. Dit lijkt natuurlijk sterk op een monopolie van P&G, maar dit is het niet. Het is dan ook hun schuld niet dat de concurrentie hen niet kan volgen. Ieder bedrijf heeft het recht om zijn sterke punten verder uit te bouwen. P&G speelt hun grootste troef dan ook voortreffelijk uit. Ze zijn constant bezig met productinnovaties, productontwikkelingen en zo meer. Het bedrijf wil dan ook steeds meer behoeften van mensen bevredigen door hun zeer brede gamma.Kortom: een leven zonder P&G is mogelijk, maar men moet toegeven dat ze toch heel belangrijk zijn in het leven van een consument en het leven een flink stuk aangenamer maken.
Onder de Spaanse zon (I)
Een groeiende groep studenten verkiest om een bepaalde periode in het buitenland te gaan studeren. Matthieu Deram is student marketing en studeert momenteel aan de universiteit van León, in Spanje. Van onder de Spaanse zon hield hij voor ons 1 week een dagboek bij. Vandaag krijg je deel I te lezen.
vrijdag 26 oktober 2007
Hoewel de universiteit van León relatief klein is, doen ze hier toch hun best om het de studenten naar hun zin te maken. Regelmatig worden er hier activiteiten georganiseerd, zoals gisteren het geval was. Voor slechts 1€ ingang kon je een concertje meepikken in één van de vele cafetaria’s die de universiteit rijk is. Samen met een collega-student marketing ben ik gaan kijken naar “catpeople”, een rockgroep die hier in de streek al redelijk wat faam gemaakt heeft. Zelf had ik nog nooit van gehoord maar was toch aangenaam verrast toen ik ze hoorde spelen. Eerst en vooral om dat ze in het Engels speelden wat verbazend is hier in Spanje. Ook vond ik het een goeie groep die het waarschijnlijk nog redelijk ver kan schoppen, met wat goeie moed.
Na een uurtje concert zijn we richting het centrum vertrokken om daar wat tapas te gaan eten en dan te gaan proeven van het nachtleven. De Bario Humedo (de wijk rond de befaamde kathedraal) dient de donderdagavond vooral als uitgaansbuurt voor de studenten. De kleine straatjes zijn dan voornamelijk gevuld met enthousiaste studenten die van de studentenprijzen en promoties maar al te graag gebruik maken.
vrijdag 26 oktober 2007
Hoewel de universiteit van León relatief klein is, doen ze hier toch hun best om het de studenten naar hun zin te maken. Regelmatig worden er hier activiteiten georganiseerd, zoals gisteren het geval was. Voor slechts 1€ ingang kon je een concertje meepikken in één van de vele cafetaria’s die de universiteit rijk is. Samen met een collega-student marketing ben ik gaan kijken naar “catpeople”, een rockgroep die hier in de streek al redelijk wat faam gemaakt heeft. Zelf had ik nog nooit van gehoord maar was toch aangenaam verrast toen ik ze hoorde spelen. Eerst en vooral om dat ze in het Engels speelden wat verbazend is hier in Spanje. Ook vond ik het een goeie groep die het waarschijnlijk nog redelijk ver kan schoppen, met wat goeie moed.
Na een uurtje concert zijn we richting het centrum vertrokken om daar wat tapas te gaan eten en dan te gaan proeven van het nachtleven. De Bario Humedo (de wijk rond de befaamde kathedraal) dient de donderdagavond vooral als uitgaansbuurt voor de studenten. De kleine straatjes zijn dan voornamelijk gevuld met enthousiaste studenten die van de studentenprijzen en promoties maar al te graag gebruik maken.
dinsdag 6 november 2007
Marketingcongres voor studenten 2007: The Wild Site of Blogging
The wild Site of blogging..
Daarover kwam Clo Willaerts even met ons praten op het studentenmarketingcongres 2007. Een zeer leuke madam, als je het mij vraagt! Ofwel waren het mijn mannelijke hormonen die op hol sloegen. Oké, laten we maar on-topic gaan, straks wordt ze nog boos op me omdat ik dit post ! Maar kijk... Ik heb meteen een positief artikel klaar over haar performance op het studentenmarketingcongres 2007 te Brussel. Nu kan ze zeker niet kwaad op me zijn... En hopelijk stuurt ze me dan alsnog een Humotapijtje op dat we konden winnen, maar dat ik helaas niet gewonnen heb.
Degenen die haar niet kennen: Clo Willaerts is de Manager van IBU, Sanoma Magazines Belgium nv. En ze heeft het met ons even gehad over het ooh zoooo populaire tijdschrift HUMO!
Humo ondervond een probleempje ! Iedere website ondervindt in de zomermaanden een daling van het bezoekersaantal. En dat vinden websites natuurlijk niet leuk, zo ook Humo niet. Maar oké, na wat onderzoek kwamen ze op de proppen met een schitterend idee! Het opstarten van een blog waar iedereen reacties kon plaatsen over festivals als Rock Werchter & Pukkelpop, muziek is dan ook een héél belangrijk punt voor de Humo !
Allereerst maakten ze gebruik van foto's. Op het festival had men een photo wall aangebracht, je kent dat wel, zo'n grote tekening met cartoons op, maar het hoofd ontbreekt... Dan kun jij samen met je vrienden je hoofd daar even insteken... FLITS... En je hebt een leuke foto voor een leuke herinnering aan Rock Werchter! Nog geen 2 uur later stonden deze foto's online... Natuurlijk wou iedereen zichzelf op die foto zien, en dus surften ze als de bliksem naar de Humo blog om hun foto te bekijken ! Zo genereerde de Humo-blog enorm veel pageviews en unieke bezoekers.
Ten tweede gingen ze met teksten werken... Een journalist plaatste een artikel (een blogpost) online over een optreden op Rock Werchter en men kon hier dan op reageren.. In sommige gevallen was er na korte tijd al meteen een reactie hierop (User Generated Content dus)! Na enige tijd stonden er al tientallen reacties met hun mening over het artikel of het optreden.
Waarom is dit nu toch zo belangrijk? Wel wel.. heb je even de tijd? Dan leg ik het je uit.. Het heeft alles te maken met de term SEO die bij iedere goede webmaster toch wel bekend is. SEO ja.. Neenee, het is geen beest dat in het tropisch regenwoud leeft. SEO staat voor Search Engine Optimization, of laten we even onze Nederlandse taal respecteren: zoekmachine-optimalisatie dus. Dat wil dus zeggen dat je je website/blog/... optimaliseert zodat deze via een zoekmachine (zoals Google) goed kan gevonden worden! Humo had als bedoeling dat wanneer je een artiest intikte die aanwezig was op bvb. Rock Werchter, en daarna de naam van het festival typte, dat je op hun blog terechtkwam. Kort gezegd: wanneer je in Google de zoekterm 'Muse Rock Werchter' intikt, kom je op hun blog terecht (waarbij 'Muse' de artiest is en 'Rock Werchter' het festival). Want dit zorgt voor een enorm groot bezoekersaantal als dat je lukt !
Nu zeg je misschien 'Nuja, allemaal goed en wel, maar waarom zijn die reacties dan zo belangrijk?' Wel, voor Google geldt: Content = King ! Hoe meer inhoud je website heeft, hoe beter ! (Zolang het maar geen geautomatiseerde content is). Dit zorgt ervoor dat je website hoger komt te staan in de zoekresultaten, wat resulteert in meer (potentiële?) bezoekers op je blog ! Daarnaast zal Google merken dat de website/blog vaak upgedate wordt aangezien er ieder uur wel een nieuwe reactie zal staan. Wanneer Google de blog enkele keren geïndexeerd heeft, zal hij dus opmerken dat deze blog vaak een update krijgt, en met gevolg ook up-to-date is. En dat vindt Google natuurlijk belangrijk, want ja.. iemand die op Google surft wil toch altijd de informatie die het meest up-to-date is !?!
Humo is hier mooi in geslaagd.. Zelfs boven hun eigen verwachtingen in was de blog meer succesvol dan ze hadden gedroomd. Hun doel was bereikt ! Proficiat mevrouw Willaerts !
En u hoefde ons niet te bedanken voor uw aandacht, wij hadden u moeten bedanken voor deze interessante performance ! BEDANKT !
En oja, wie de blog ééns wil bekijken, surf snel naar: http://blogs.humo.be/blogs/festivalitis_blog/
(Geschreven door: Olivier Dierickx, student marketing Howest, Simon Stevin)
Daarover kwam Clo Willaerts even met ons praten op het studentenmarketingcongres 2007. Een zeer leuke madam, als je het mij vraagt! Ofwel waren het mijn mannelijke hormonen die op hol sloegen. Oké, laten we maar on-topic gaan, straks wordt ze nog boos op me omdat ik dit post ! Maar kijk... Ik heb meteen een positief artikel klaar over haar performance op het studentenmarketingcongres 2007 te Brussel. Nu kan ze zeker niet kwaad op me zijn... En hopelijk stuurt ze me dan alsnog een Humotapijtje op dat we konden winnen, maar dat ik helaas niet gewonnen heb.
Degenen die haar niet kennen: Clo Willaerts is de Manager van IBU, Sanoma Magazines Belgium nv. En ze heeft het met ons even gehad over het ooh zoooo populaire tijdschrift HUMO!
Humo ondervond een probleempje ! Iedere website ondervindt in de zomermaanden een daling van het bezoekersaantal. En dat vinden websites natuurlijk niet leuk, zo ook Humo niet. Maar oké, na wat onderzoek kwamen ze op de proppen met een schitterend idee! Het opstarten van een blog waar iedereen reacties kon plaatsen over festivals als Rock Werchter & Pukkelpop, muziek is dan ook een héél belangrijk punt voor de Humo !
Allereerst maakten ze gebruik van foto's. Op het festival had men een photo wall aangebracht, je kent dat wel, zo'n grote tekening met cartoons op, maar het hoofd ontbreekt... Dan kun jij samen met je vrienden je hoofd daar even insteken... FLITS... En je hebt een leuke foto voor een leuke herinnering aan Rock Werchter! Nog geen 2 uur later stonden deze foto's online... Natuurlijk wou iedereen zichzelf op die foto zien, en dus surften ze als de bliksem naar de Humo blog om hun foto te bekijken ! Zo genereerde de Humo-blog enorm veel pageviews en unieke bezoekers.
Ten tweede gingen ze met teksten werken... Een journalist plaatste een artikel (een blogpost) online over een optreden op Rock Werchter en men kon hier dan op reageren.. In sommige gevallen was er na korte tijd al meteen een reactie hierop (User Generated Content dus)! Na enige tijd stonden er al tientallen reacties met hun mening over het artikel of het optreden.
Waarom is dit nu toch zo belangrijk? Wel wel.. heb je even de tijd? Dan leg ik het je uit.. Het heeft alles te maken met de term SEO die bij iedere goede webmaster toch wel bekend is. SEO ja.. Neenee, het is geen beest dat in het tropisch regenwoud leeft. SEO staat voor Search Engine Optimization, of laten we even onze Nederlandse taal respecteren: zoekmachine-optimalisatie dus. Dat wil dus zeggen dat je je website/blog/... optimaliseert zodat deze via een zoekmachine (zoals Google) goed kan gevonden worden! Humo had als bedoeling dat wanneer je een artiest intikte die aanwezig was op bvb. Rock Werchter, en daarna de naam van het festival typte, dat je op hun blog terechtkwam. Kort gezegd: wanneer je in Google de zoekterm 'Muse Rock Werchter' intikt, kom je op hun blog terecht (waarbij 'Muse' de artiest is en 'Rock Werchter' het festival). Want dit zorgt voor een enorm groot bezoekersaantal als dat je lukt !
Nu zeg je misschien 'Nuja, allemaal goed en wel, maar waarom zijn die reacties dan zo belangrijk?' Wel, voor Google geldt: Content = King ! Hoe meer inhoud je website heeft, hoe beter ! (Zolang het maar geen geautomatiseerde content is). Dit zorgt ervoor dat je website hoger komt te staan in de zoekresultaten, wat resulteert in meer (potentiële?) bezoekers op je blog ! Daarnaast zal Google merken dat de website/blog vaak upgedate wordt aangezien er ieder uur wel een nieuwe reactie zal staan. Wanneer Google de blog enkele keren geïndexeerd heeft, zal hij dus opmerken dat deze blog vaak een update krijgt, en met gevolg ook up-to-date is. En dat vindt Google natuurlijk belangrijk, want ja.. iemand die op Google surft wil toch altijd de informatie die het meest up-to-date is !?!
Humo is hier mooi in geslaagd.. Zelfs boven hun eigen verwachtingen in was de blog meer succesvol dan ze hadden gedroomd. Hun doel was bereikt ! Proficiat mevrouw Willaerts !
En u hoefde ons niet te bedanken voor uw aandacht, wij hadden u moeten bedanken voor deze interessante performance ! BEDANKT !
En oja, wie de blog ééns wil bekijken, surf snel naar: http://blogs.humo.be/blogs/festivalitis_blog/
(Geschreven door: Olivier Dierickx, student marketing Howest, Simon Stevin)
Abonneren op:
Posts (Atom)
