Vandaag lees je het (voorlopig) laatste deel uit het dagboek van Matthieu Deram. Matthieu studeert er marketing aan de universiteit van León. Deel I, deel II, deel III en deel IV kon je hier tijdens de voorbije dagen al lezen.
dinsdag 6 november 2007
Het leven op een studentenkot loopt niet altijd van een leien dakje. Samenleven kan moeilijk zijn maar mits een paar simpele afspraken kan het al heel wat leuker worden. Hier in Spanje woon ik in een klein appartementje met 3 slaapkamers, een klein keukentje, woonkamer en badkamertje. Alles wat we dus nodig hebben om normaal te leven. Bij aankomst waren alle 3 de slaapkamers bezet. Één van mijn 2 flatgenoten had een beetje moeite met orde en netheid. Hij liet zijn afwas staan, zijn vuiligheid lag overal en nog veel meer. Gelukkig vertrok hij enkele weken later naar een ander kot en toen waren we nog met 2. Agustin, mijn andere flatgenoot, valt zeer goed mee. Hij is over het algemeen netjes en vriendelijk. Het leven met 2 op het appartement was ideaal! Vorige week werd onze droom lichtjes verstoord toen we vernamen dat we een nieuwe flatgenoot mochten verwachten. Een lichte paniek ontstond omdat we vreesden voor een herhaling van bepaalde feiten. Gisteren was de dag aangebruiken en is Victor aangekomen. Tot nu toe heb ik geen klachten over Victor. Hij is vriendelijk en vroeg direct wat de regels waren over het poetsen, de vuilnis, de afwas en dergelijke. Ook doet hij me een beetje denken aan Herman Brusselmans. Lang zwart haar, brilletje, groot, redelijk mager, … ik vind het nog grappig. Zo voel ik me meer in België.
De aankomst van Victor was gisteren niet de enige verrassing. Gisteren in de late namiddag werd ik gebeld door een voor mij onbekend Belgisch nummer. Het verbaasde mij lichtjes, want ik krijg hier zelden telefoontjes. Het bleek een docent van departement Simon Stevin te zijn, die even wou weten hoe het met me ging in Spanje. Mijn klasgenoten waren ook in de buurt, omdat iedereen naar het studentenmarketingcongres was geweest en ze samen iets waren gaan drinken. Zo heb ik zelfs nog met een paar van mijn klasgenoten kunnen spreken. Het doet wel deugd om te weten dat ze daar in Simon Stevin nog af en toe eens aan je denken. Het is misschien een kleine school vergeleken met de Universiteit van Gent of Leuven, maar dat heeft toch zo zijn charmes. De docenten kennen jou en jij kent hen. De drempel om iets te vragen (persoonlijk of zakelijk) licht dus veel lager, wat in mijn mening alleen maar bijdraagt tot de sfeer en het leerproces.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten