Top Team Business Game

Vorige week maandag streek Top Team neer op onze campus om met onze studenten een Business Game te spelen. Nick Schotte (eerstejaarsstudent financie- en verzekeringswezen) kwam, zag en... overwon.

Start-to-play

Het Top Team Business Game zou van start gaan om 9 uur, maar een stuk of vijf van mijn maatschappelijk verantwoord reizende vrienden en ikzelf waren reeds om kwart over acht op school aanwezig. Veel te vroeg dus. Sommigen onder hen waren te vroeg wegens gebondenheid aan de uurregelingen van het openbaar vervoer, en anderen waren dan weer te vroeg omdat ze simpelweg hun mails niet gecheckt hadden.

Hoe dan ook, we hadden nog drie kwartier om over het weekend te babbelen, en ook over het Top Team Business Game natuurlijk, want een spel met zo een gewichtige naam laat niemand onberoerd. Alle mogelijke hypotheses werden bedacht. Concreet konden we niet echt zijn, want over de inhoud van het spel was vooraf niet veel gezegd. Omdat we zoveel stof hadden om over te fantaseren waren onze drie kwartier al gauw rond en konden we eindelijk zelf ontdekken waar het vandaag over zou gaan. De eerste indruk was alvast imposant. We werden ontvangen door een man die waarschijnlijk over een ingebouwde megafoon in zijn stem beschikte. Volgens ons heeft niet enkel het eerste jaar bedrijfsmanagement kunnen genieten van het spel, maar zowat de hele afdeling.

Ready-Steady-Go!

De man vertelde ons dat we met een stuk of zes mensen een groepje mochten vormen dat voor de rest van de dag een bedrijf zou vertegenwoordigen. Dat kwam ons alvast goed uit, aangezien we net met z’n zessen waren.
Het echte spel kon beginnen. Men legde ons uit dat we vandaag een bedrijf zouden vertegenwoordigen dat GPS-systemen verkocht. De zaal was verdeeld in een A- en een B-markt om zo verschillende evoluties te kunnen opmerken. Ons groepje had ook het ongelofelijke geluk om in het midden van de zaal te zitten, net daar waar de menselijke luidspreker van dienst zijn uitleg stond te doen.

De bedoeling van het spel was om op het einde van het derde boekjaar zoveel mogelijk winst over te houden met je bedrijf. Dat kon door een goede marketingmix en een dosis gezond verstand bekomen worden.

Een redelijk begin

Het eerste boekjaar viel voor onze groep al bij al nog goed mee. We waren immers (voorlopig) al tevreden als we niet op de laatste plaats belandden. (of op de minst goede plaats, zoals de spelleider zich steevast verkondigde). We eindigden op de zesde plaats van de acht bedrijven in de A-markt en waren daar niet ontevreden mee. We hadden immers niet zoveel rekenwerk gedaan en hadden meer op ons Fingerspitzengefühl gerekend. We waren begonnen met een kleine onderneming, maar hadden iets teveel geproduceerd, waardoor we nog met wat GPS-toestellen in ons magazijn overbleven. Ook bleken we het meest goedkoopste groepje te zijn, want onze verkoopprijzen waren historisch laag. Zelfs Aldi of Lidl waren vergeleken met ons bedrijfje een peperdure winkelketen.

In het tweede boekjaar gooiden we het over een compleet andere boeg. Een grotere onderneming, hogere prijzen en meer productie moest volgens ons leiden naar meer winst. Maar niets daarvan. We hadden stilletjes gehoopt op een derde plaats. In plaats daarvan kwam onze naam als eerste en dus als “minst goede” groepje uit de bus. We hadden wel één miljoen euro winst, maar dat was toch twee miljoen minder dan het voorlaatste bedrijfje. Ook viel me op dat de bezoekers uit het secundair onderwijs het verre van slecht deden. We besloten met ons groepje om daar vlug verandering in te brengen en om het in het derde en laatste boekjaar helemaal waar te maken als doorwinterde managers.

Veranderen van tactiek

We waren dus nog niet echt in paniek geschoten na het tweede boekjaar. In paniek schieten ligt immers niet in onze aard, zeker niet tijdens een spel, en bovendien had men ons verteld dat zelfs de laatsten nog als eersten konden eindigen. Het derde boekjaar was het laatste jaar, en dus besloten we om alle morele principes overboord te gooien en als mensetende managers tewerk te gaan. We maakten van onze grote onderneming met drie productiehuizen opnieuw een kleine onderneming met maar één productiehuis. Dat zou al een pak schelen in de kosten. Aan het feit dat daardoor in werkelijkheid honderden mensen op straat zouden staan lapten we onze laars. De eurotekens blonken al in onze ogen. Door het minder produceren trachtten we onze intussen monsterachtige voorraad te kunnen verkopen. De vertegenwoordigers in ons bedrijf hadden meer geluk dan de arbeiders, want deze werden volop aangeworven om de voorraad te helpen verkopen. Onze tactiek was misschien niet meteen de meest orthodoxe, maar we geloofden wel vast in ons welslagen.

Toen Megafoontje op bedrijfsbezoek kwam, was hij echter niet zo enthousiast over onze tactiek. De man bleek al een tijdje ongelovig en verklaarde dat hij op slag een trouwe aanhanger van de Kerk zou worden als ons megaproject zou slagen. We kregen nog de kans om onze cijfers te veranderen, maar daar deden wij niet aan mee. Het was erop of eronder voor ons.

Het mirakel

Toen de uitslagen na de derde ronde bekend waren, zat het er belabberd uit voor onze spelleider. Het mirakel had zich wel degelijk voltrokken en het zag er dus naar uit dat de man zijn vrije zondagmorgen voortaan in de kerk zou mogen doorbrengen, want we waren met onze strategie toch het meest winstgevende bedrijf van het derde boekjaar.

Het Top Team Business Game was een aangename en best leerrijke ervaring, al valt het volgens mij helemaal niet te vergelijken met de werkelijkheid. Wie in het echte leven zou handelen zoals ons groepje gehandeld heeft, zou met een pak verontwaardigde werknemers zitten, om nog maar niet te zwijgen over de publieke opinie. Dit was natuurlijk maar een spel, en een spel heeft nu eenmaal geen gevolgen. Ons groepje kon dus toch met een gerust gemoed naar huis vertrekken. Naar huis zeg ik wel, want onze winst konden we immers niet opdoen…