De examens zijn vandaag gestart. We zullen het geweten hebben.
Je hoorde het deze morgen al. Het veel te luide gegiechel zwol aan tot een zenuwachtig lachje. Nog even de hersens masseren met een laatste druppel kennis. En dan het examenlokaal in. Met z'n allen.
Je ziet de studenten hun opgave bekijken. Bij sommigen klinkt er - nauwelijks hoorbaar, maar wel voor het oog waarneembaar - een zucht van opluchting. Anderen kijken wanhopig rond, ze hadden er zich iets anders bij voorgesteld.
Een enkeling dient in nog voor iedereen zijn naam op het opgavenblad heeft kunnen schrijven. Ook dat hoort erbij. De student in kwestie knipoogt even. Hij had het wel zien aankomen. Zoveel mogelijk vrijstellingen, dat is zijn missie geworden voor deze examenreeks.
Overal zie je de geconcentreerde gezichten. Het is opvallend hoeveel gekkebekketrekkerij er komt kijken bij een schriftelijk examen. Plots merk ik dat één studente, helemaal achteraan, het licht heeft gezien. Ze knikt heftig het hoofd en begint vlijtig te pennen.
De processie van indieners komt na anderhalf uur traag maar zeker op gang. De ene al wat met zekerder tred dan de ander, nog een laatste blik werpen op het blad - alsof die laatste blik de doorslag zal geven. Het moment van indienen is voor velen de verlossing. Snel het lokaal verlaten om met de medestudenten stoom af te laten en de oplossingen door te nemen. Om dan vast te stellen dat ze sommige nuances toch net weer anders hebben gelezen.
De cursussen worden opgeborgen. Het volgende examen wenkt. De kop is er af.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hetgeen Lectoren soms missen, maar studenten niet.
Studenten geven vluchtig een knipoog, de mond gaat twee seconden open, vlug iets zeggen en dan toch nog eventjes dat gegeeuw bijfaken.
Hopla, alweer een puntje er bij, lang leve de rekenmachine, die lang niet alleen meer gemaakt is om cijfers in op te bergen.
Vluchtig de GSM bovenhalden, eens kijken in mijn ontvangen berichten, wie weet staat er wel een hint in. Ja hoor, die staat er ook :) Een dikke kus van het lief, meer heb je tijdens die stressperiode niet nodig.
... of toch wel.
Het kleine papiertje, het ezelsbrugje, de oplossing op al die vragen. Deze morgen nog vlug met de pen geschreven, daarna vlug in mijn broekzak gestoken.
Het kleine papiertje dat bijna ontbrandt door mijn stijgende lichaamstemperatuur. Ja lap, daar heb je het Okselvijvers; was het nog maar enkel dat, maar ook waar mijn briefje zit, breekt het angstzweet in alle hevigheid los. Oh nee, wat als hij het ziet, wat als ...
Nu, vlug, hij kijkt ven niet, nu haal ik het boven ... Nu is het mijn glorie moment, nu zal ik al die vragen kunnen oplossen.
Ik vervloek mezelf, waarom heb ik nu toch die pen gebruikt.
Het leven van een student, veel harder dan je denkt.
Een reactie posten