Het is al een hele tijd geleden dat hier nog een nieuw stukje verscheen. Maar dat is net het mooie van een blogsite. Op elk moment kan je opnieuw beginnen. Vandaag doen we dat ook, met een lyrische beschrijving van de opleiding door één van de laatstejaarsstudenten. Nick Schotte doet zijn verhaal.
We zijn bij het schrijven van dit stukje bijna eind april. Het eindwerk van de derdejaars Financie- en verzekeringswezen moet over twee dagen ingediend worden. Het mijne ligt al bij de drukker, dus wordt die deadline halen geen probleem. Toch overheerst bij mij hetzelfde gevoel als bijna drie jaar geleden bij de eerste dag aan Howest: onzekerheid. Verschillende vragen komen in me op: zal het eindwerk wel goed (genoeg) zijn? Zal ik gauw werk vinden? …
Tussen het schrijven van het laatste woord van de vorige alinea en het eerste woord van deze alinea zijn zeker tien minuten voorbijgegaan. Tien minuten lang heb ik zitten mijmeren over de eerste alinea. Waarom is er eigenlijk die onzekerheid?
In gedachten keer ik terug naar de eerste weken als student in deze school. Geen vijf minuten heeft het toen geduurd vooraleer ik aan de praat was met een medestudent. Geen week heeft het geduurd of we hadden al ons eerste klasactiviteitje. Moest ik me dan onzeker voelen dat ik eenzaam zou zijn? Helemaal niet dus. Op deze school heerst maturiteit, hier word je opgevangen.
In die eerste weken rees ook de vraag of ik het wel zou kunnen; of ik het wel interessant zou vinden; hoe de lectoren zouden zijn. Ook op die vragen had ik al gauw een antwoord. Lectoren hier zijn echte mensen, en die verschillen overal. Hier zijn lectoren mensen in de mooiste zin van het woord. Ze beschouwen hun studenten niet als nummers. Ook de begeestering waarmee les gegeven wordt, wakkert de interesse aan en stimuleert de capaciteiten. De lectoren helpen je ook om van jezelf een echte mens te maken, de hele opleiding door, tot in het derde jaar waar dan de apotheose volgt: de stage. In deze periode gaat met de juiste begeleiding een heel nieuwe wereld voor je open. De stage is als één grote reis: je hebt alle plannen gemaakt, de reis zorgvuldig voorbereid en de bagage heb je mee. En toch ervaar je net als tijdens een echte reis af en toe een hindernis en kom je een heleboel uitdagingen tegen, die het hele gebeuren zo boeiend maken.
Na het overlopen van mijn curriculum in deze school ben ik uiteindelijk terug bij dezelfde vraag aanbeland: waarom ben ik nu onzeker? Net zoals voor de stage heeft deze school me klaargestoomd voor een andere nieuwe reis. Dit keer is het een wereldreis, ook wel het leven genoemd. Deze school heeft mijn bagage voor me klaargestopt. Nu is het aan mij om aan de wereldreis met zijn obstakels en uitdagingen te beginnen. Weg onzekerheid. Ik geraak er wel. Dank je wel, Howest. Tot ziens…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten